Jako jedną z hipotez odnoszących się do powyższego pytania o "królewskość" miasta można by w dużym skrócie przytoczyć fakty obecności niektórych monarchów Polski w Starogardzie. Tymczasem nie jest to wyczerpująca odpowiedź.
Wyżej wspomniana "królewskość" Starogardu rozpoczęła się po zawarciu II Pokoju Toruńskiego w 1466 roku po zakończonej wojnie trzynastoletniej z Zakonem Krzyżackim.
Na mocy porozumienia zawartego pomiędzy królem Polski Kazimierzem Jagiellończykiem a Krzyżakami, ziemie państwa zakonnego, położone po lewej stronie Wisły zostały inkorporowane do Korony.
Terytoria włączone po Pokoju Toruńskim do Polski nosiły nazwę Prus Królewskich. Miasta, które znajdowały się na tym terenie nazywano królewskimi. Wśród nich znalazł się również Starogard.
Odrębny status posiadały miasta prywatne jak chociażby Wejherowo, które założył wojewoda Jakub Wejher. Nie podlegały one władzy królewskiej.
Inkorporacja Prus Królewskich zapoczątkowała proces integracji politycznej i społeczno - gospodarczej tych ziem z Rzeczpospolitą a wraz z tym a także rozwój gospodarczy tych miast, które były ulokowane na tym terytorium. Jak pisze Buchholz w swej publikacji, król Kazimierz Jagiellończyk wspierał finansowo rozwój miast królewskich. Dbał także o Starogard. Sfinansował odbudowę murów miejskich oraz dbał o rozwój rzemiosła i handlu. Od drugiej połowy XV wieku nasze miasto nosi zaszczytny tytuł "miasta królewskiego", której to nazwy użył w swej książce pierwszy burmistrz Starogardu po odzyskaniu niepodległości - Jan Buchholz.
Nazwa ta przetrwała do czasów obecnych i okazjonalnie, szczególnie podczas doniosłych uroczystości jest przywoływana nam współcześnie żyjącym.
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
